Schrijf van je af!

Elke maandag schrijven we van ons af met behulp van een prompt! In de maand augustus was een van de prompt “Gestrand op een eiland vol met slakken…”

Ik dacht dat ik verdronken was, maar ik kwam bij in het hete zand. Het was eb en het water was zo ver gedaald dat ze alleen mijn tenen nog raakten. Ik worstelde mezelf overeind en zocht de horizon af naar de schip.
Zo ver als ik kon zien, niets.
Het eiland waar ik gestrand was was de grootte van een groot appartement. Ik kende deze soort eilanden, ze waren zichtbaar in eb, maar verdwenen onder de zee in vloed. Ik had geluk om op de juiste moment hier aan te drijven.
Veel tijd om mijn geluk te vieren had ik niet. Ik zag vlak naast me een schelpje uitsteken. Het had mooie kleuren en golvende patronen. Dus pakte ik het op.
De bewoner, een slak die bruin was met witte spotten stak zijn kop uit. Het drong meteen tot me door wat dit was. Een tand die leek op een harpoen schoot naar mijn finger maar ik had het beestje al losgelaten. De schelp rolde op het zand en botste tegen een andere kleurige schelp. Het tand werd binnen getrokken terwijl beide slakken elkaar begroetten met hun tong.
Ik keek om mij heen en zag dat het strand vol was met deze dodelijke kegeltjes.
Dit waren kegelslakken, carnivoren die in warme zeeën bij koralen woonden. Ze had harpoenen in hun mond die door hun gifklieren geschoten kunnen worden naar een prooi. Of naar mensen die ze zomaar oppakken. Hun gif kan dodelijk zijn voor mensen door hun verlammende werking. Er is geen tegengif, het enigste dat je kan doen is de patient in leven houden tot het uitgewerkt is.
Als ik hier gestoken zou worden zou ik zeker doodgaan, het gif zou me verlammen en als dat het me niet indeed, dan zou de vloed me overnemen terwijl ik niet kan bewegen. Voorzichtig stond ik op. Overal op het strand zag ik deze kleurige kegeltjes.
De slakken wonen op zeebodem, ze waren door de eb blootgesteld. Als ik een stukje hoog land kon vinden was er hopelijk minder gevaar. Voorzichtig maake ik mijn weg.

Er was een grote rots, plat aan de bovenkant en slakvrij. Ja, de slakken willen het liefst hun lichaam in zand begraven.
Alleen…ze hielden ervan om onder stenen te wonen. Ik zag de kleuren flitsen onder de grote rots en al de stenen omheen. Met mijn blote voeten is dat te gevaarlijk. Ik dacht na. Huid is dun, de harpoenen schieten gemakkelijk erdoor. Maar stof is stugger. Zou het zowel stof als huid kunnen doorboren? Ik moest het risico nemen. Ik trok mijn hemd uit een gooide het over een geschikte plekje. Ik mikte op een grote steen die stevig in het zand leek te zijn. Daarop kon springen en daarna op de grote rots. Ik zag al de slakken paniekerig steken van onder de hemd. Maar voor zover ik kon zien leken de harpoenen het stof niet te doorboren.
Hier is mijn kans. Ik nam diep adem en begon mij aanzet. Ik moest mezelf zijdelings op de grote rots gooien en daarna rollen door het gewicht van mijn voeten naar de oppervlakte te verschuiven.
Ik sprong. De kleine rots was wankelend en met de tweede sprong was ik aan de zijkant van de grote rots. Ik probeerde me benen overeen te krijgen maar het lukte niet. Mijn heup kon niet draaien. Nieuwe plan, ik had lange benen. Met een voet probeerde ik op de met hemd bedekte steen te duwen zodat ik beter op de grote steen zat. Ik strekte mijn been en duwde en duwde. Nee, de steen schoof! Tocht veranderde mijn positie. Ik lag op de steen, uitgeput. Alles brande. Vooral de schrammen waar mijn lichaam wreef tegen het scherpe steen. Als een slak mij gebeten was zou ik het niet eens voelen.
Het enigste wat ik kon doen was liggen en wachten tot ik het gif voelde werken.

(Geschreven door Zerachiel van Mark)